Ervaringen Begaafd in Balans Coaching
Maar een nieuwe balans kun je niet even op Google vinden, een coach wel.
Jolanda reflecteert via metaforen in de natuur, gebruikmakend van de aanwezige omgevingsfactoren en door de juiste vragen te stellen en door te vragen, zodat je daarna jezelf gaat herontdekken om zo verder te groeien.
Praten en wandelen, de natuur in, ja dat sprak mij wel aan, lekker naar buiten.
Bij de eerste ontmoeting voelde ik dat het klikte en wilde er graag wat vaker met Jolanda op uit. Waar ik op zoek naar was, dat kon ik van tevoren niet eens goed uitleggen, ik zat gewoon niet lekker in mijn vel.
Gaandeweg kwamen er wel dingen naar voren om die dag de focus op te leggen.
In het begin vond ik het best wel lastig. Ik zat zo in mijn hoofd, dus bij elke stap die ik zette dacht ik na over wat dat zou betekenen, wat voor analyse Jolanda daar uit zou halen. Maar langzamerhand kon ik dat loslaten; ik liep er voor mijzelf, kon meer ontspannen. Ik vond het soms moeilijk om te zeggen wat ik dacht en had het dan al een poosje in gedachten en dan vroeg Jolanda naar precies dát wat ik dacht. Ze voelde dat zo goed aan.
De wandelingen die wij samen hadden, waren erg bijzonder. De spiegeling van de natuur aan mijn dagelijks leven, mijn gevoelens, waren soms erg intens. Ik heb gehuild, omdat het zo verkeerd voelde een bepaalde kant op te lopen, ik zag de ´foutjes´ in de natuur die stonden voor ook altijd het negatieve in mezelf zien en ik zag regendruppels als parels voor alle mooie dingen die ik in mijn werk had beleefd. Nooit zal ik de eekhoorn vergeten lopend over de takken van de bomen, net als ik op dat moment, zoekend naar zijn weg.
Ik had nooit verwacht dat de natuur zoveel kon zeggen, je zoveel kon laten voelen, maar wat was het, ondanks dat het soms ook erg confronterend was, enorm fijn. Nu nog loop ik geregeld door het bos alleen maar te horen, ruiken of voelen.
Ik heb geleerd niet alles te nemen zoals het is, meer mijn eigen keuzes te maken en te kiezen wat goed voelt. Natuurlijk blijft dit best wel moeilijk, maar ik merk dat ik voor gelukkiger situaties heb gezorgd, door voor mezelf te kiezen of bijv. voet bij stuk te houden.
Bij Jolanda kun je jezelf zijn, je mag huilen, je mag lachen of misschien juist wel boos zijn. Ze veroordeelt niet en laat je reflecteren op je gevoelens. Je kunt fijn met haar praten en ook stiltes mogen er zijn. Ze voelt alles haarfijn aan, weet met een luisterend oor en de natuur als hulpmiddel je uit je hoofd en in je gevoelens te plaatsen, waardoor je open en eerlijk naar jezelf kunt zijn.
Ik dacht dat ik het zelf wel kon.
Ik dacht dat ik wel goed bezig was en dat ik alles (en vooral) mijzelf wel “onder controle” had. Mijn hb-zijn en hooggevoelig zijn had ik voor het gemak daar maar even bij genegeerd. Mijn gevoel uitgeschakeld, want dat gaf minder “gedoe” en ruis.
Totdat er een punt kwam waarop ik mij ineens besefte dat ik mij in een werksituatie bevond waar ik toch eigenlijk best wel heel erg ongelukkig was. Dus “dat moet anders”, besloot ik toen. Vooral eerst met het hoofd, want “uitpuzzelen en analyseren” dat kon ik wel. Langzaam begon het voelen zich ook op te dringen. Maar ook dat kon ik zelf wel leren… toch?
Ik kwam in contact met Jolanda, zonder coachingsvraag. Het eerste gesprek gaf mij al duidelijkheid dat Jolanda mij kon helpen met het meest lastige onderdeel: voelen. Ik denk niet dat ik bij een standaard coach met deze vraag ver zou zijn gekomen. Maar Jolanda schepte vertrouwen door vertrouwen uit te stralen. Dit komt goed. Heb ik getwijfeld in de start van het traject? Ja. Omdat ik écht niet wist wàt we gingen doen en of ik wel doelgericht genoeg bezig was en of ze mijn complexiteit wel kon doorgronden om tot de kern te kunnen komen. Ik bedoel: ik wist zelfs de kern van mijn eigen vraag niet eens.
Maar niets bleek minder waar. Met vaste hand gidste ze mij door het bos, waar ik de bomen niet zag, letterlijk én figuurlijk. Elke sessie was anders, maar raakte, zonder uitzondering, de kern. Ik leerde dat mijn hooggevoeligheid, en mijn wir-war van emoties en pijn geen “ruis” waren, maar mijn kompas. Dat ze niet “eng” waren, maar er gewoon waren. Dat als je er geen oordeel over hebt, dit de pijn verzacht en ze een boodschap hebben. Ik leerde mijzelf beter kennen, mijn waarden en mijn wensen.
Nu mét mijn hb-zijn, mét mijn authentieke zelf zijn, en met het vertrouwen dat ik op de goede weg ben, met mijn intuïtie en lijf als kompas, heb ik vertrouwen in de toekomst.
De sessies met Jolanda zelf uitleggen? Onmogelijk. Ik noem het magie. Je onderbewustzijn bepaald je traject en je vraag voor de dag. Jolanda observeert en gidst en “is” er. Maar dat ze elke sessie de juiste en veilige setting weet te creëren voor jouw traject en groei. Dat staat vast.
We sloten de laatste sessie af met het terugkoppelen naar mijn coachingsvraag: Ik zei “die had ik niet”. Waarop Jolanda zei: “Je had een hele duidelijke”. Is die vraag beantwoordt? “Ja, plus nog heel veel meer, wat ik zonder haar hulp nooit zelf had kunnen ontdekken”.
Dankjewel Jolanda. Je bent een topper!
Wat een leuk mens is Jolanda! Ik voelde meteen een klik.
Dankjewel Jolanda! Ik heb zoveel van jou mogen leren. En inderdaad, geen woord teveel gezegd: Het beklijft!
Jolanda voelt veel dingen aan en speelt daarop in.
Ik heb leiding nodig bij mijn burn-out en waar ik vaak mensen wantrouw, had ik meteen vertrouwen in jou en je hulp.
Ik wil je bedanken voor je hulp, je rust, je enthousiasme, je uitleg, je ‘spiegel’ en de doorbraken.
Jouw coaching heeft echt veel doen veranderen in mijn kijk op mezelf en mijn leven. Dat had ik van te voren niet durven denken. Ik ben je dankbaar voor de inzichten die je me hebt gegeven en dat je me geholpen hebt op het juiste spoor te komen.
Ze kwam letterlijk haar opgebouwde muur tegen in de natuur.
De muur trok haar aandacht, maar ze kon de symboliek niet zo makkelijk plaatsen.
Door haar veel vragen te stellen, werd het haar steeds duidelijker.
De muur stond symbool voor de bescherming die ze als overlevingsmechanisme rondom haar hart heeft opgebouwd; al op erg jonge leeftijd. De muur stond er al een tijd.
Hij was niet mooi opgebouwd en ook nooit afgemaakt. Steeds meer puzzelstukjes vielen op hun plek, door het stukje voor stukje bekijken van de muur, zoals die daar stond. Een prachtige maar confronterende spiegel.
Er was nog een lange weg te gaan, waarbij ze steen voor steen haar muur mocht gaan afbreken.
“Wat gebeurd er als de muur weg is?” , vroeg ik haar. “Dan ziet het er heel anders uit; veel vrijer!”, zei ze.
Een prachtig vooruitzicht!
Ze kwam haar intuïtie tegen in de vorm van een wegversperring in de natuur.
Aan het begin van het natuurgebied stond een versperringsbord dat aangaf dat we niet verder mochten lopen.
“Ik ben er nu al, dus ik loop door”, besloot ze, toen ik haar vroeg wat de versperring haar voor gevoel gaf en wat ze graag wilde.
We liepen door. Maar het negeren van de versperring bezorgde haar wel onrust. “Waarom zou dat bord daar nu toch gestaan hebben?”
Een eind verderop stond weer een versperringsbord en ditmaal konden we daar niet omheen. Er werd druk gewerkt en deze versperring betekende echt ‘stop en ga terug’.
Het duurde een tijdje voor het besef bij haar kwam. Al grinnikend zag ze de gelijkenis met haar situatie.
Ze had een traject aangeboden gekregen in het kader van haar re-integratie, maar daar had ze gelijk al geen goed gevoel bij.
Haar eerste gevoel had ze genegeerd, waarna het waarschuwende gevoel daarna nog duidelijker terugkwam en ze er niet meer omheen kon: ‘stop en ga terug’.
Haar intuïtie had haar hele duidelijke signalen gegeven dat dit niet was wat zij nodig had, maar ze had het genegeerd. (Omdat haar ego allerlei redenen aandroeg om het toch maar wel te doen.)
Een mooi voorbeeld van een prachtige kwaliteit, welke je fantastisch richting kan geven; wanneer je leert vertrouwen op je intuïtie.
Hij vond letterlijk de bevestigende woorden die hij nodig had, gedrukt in een fietsslot.
Aan het begin van de sessie zei hij: “Ik vind het zo moeilijk om het af te sluiten”.
We zijn aan de slag gegaan met dit thema en tijdens het afsluiten van de sessie wordt zijn aandacht getrokken door een fietsslot.
Het fietsslot ligt open en bloot midden in de natuur en hij loopt er gelijk op af.
Wanneer hij de woorden leest welke op het slot staan gedrukt, worden we beiden even stil.
Er staat ‘Lock It’, oftewel: ‘sluit het af’. Kippenvel-moment!
Ze heeft overzicht gecreëerd in de chaos van haar loopbaan-wensen.
Een enorme berg takken trok haar aandacht.
De takken stonden symbool voor alles wat ze kan en vooral ook wat ze nog wil leren om te komen waar ze naar toe wil. Alles liep in elkaar over en daardoor ontbrak het overzicht.
Ik vroeg haar hoe ze zich voelde bij de aanblik van deze chaos en wat ze ermee wilde doen. “Ik wil gaan opruimen”, zei ze. En dat heeft ze gedaan!
Ze heeft een aantal takken, welke symbool mochten staan voor haar kwaliteiten, uit de chaotische berg gehaald.
Een aantal flinke takken; stuk voor stuk prachtige kwaliteiten, lagen even later overzichtelijk in een rijtje voor haar op de grond. Hier voelde ze zich zichtbaar beter bij.
Ze besloot zich nu te richten op het overzichtelijke rijtje dat er al was en er tezijnertijd steeds een tak (verdieping van kennis, ontwikkeling van talenten, opleidingen enz.) uit de berg bij te halen wanneer ze daaraan toe zou zijn. “First things first”. Pfieuw, wat een rust leverde dat op!
Ze ligt in scheiding en heeft het daar erg moeilijk mee.
Tijdens haar sessie, trekt een gespleten boom haar aandacht.
“Ik voel me ook gespleten”, zegt ze. “Dat doet pijn”.
Nadat we hebben stilgestaan bij haar verdriet, kijken we naar de rest van de boom.
Ik stel haar vragen en ze komt tot de conclusie dat de boom, die natuurlijk symbool staat voor haarzelf, sterk is en stevig staat. De boom is gezond en groeit goed verder na het gespleten gedeelte. Bovenin de boom is het zelfs mooi groen!
Haar mooiste inzicht kwam toen ze zei: “Wat een licht krijg ik nu; nu dat stuk weg is!”
“Ik kan niet ontspannen; gewoon op geen enkele manier”, zegt hij.
Als we even later in het zonnetje op een bankje zitten, vraag ik of hij wel eens van Reiki heeft gehoord.
Ik leg hem uit dat ik door middel van handoplegging energieblokkades kan weghalen. Ik mag hem gerust behandelen zegt hij.
Wanneer ik een aantal minuten aan het behandelen ben, vraag ik of hij ook iets opmerkt: in zijn lichaam of een bepaalde gedachte die opkomt bijvoorbeeld.
“Nou… ik denk even helemaal nergens aan en dat gebeurt nooit! Het is rustig in mijn hoofd”, geeft hij aan.
Na afloop van de behandeling was hij oprecht overdonderd door de rust die hij had ervaren.
Vanuit rust en lekker geaard, konden we verder werken aan zijn hulpvraag.
